دل نوشته ای ازسفر به دیار گنبد خضراء

به نام او که من حقیر،آسان ،گاهی اوقات می برم او را از یاد...به نام خالق زیبائیها ...به نام خالق اسوه های  مهربانی ومهمان نوازی....

 

....وقتی به حرم وارد شدم و گنبد سبز و زیبای پیامبر(ص) را دیدم ، دلم لرزید و اشک در چشمانم حلقه زد چرا که بعد ازسالها انتظار ، بالاخره من هم دعوت شده بودم . هرچه به مرقدش نزدیکتر می شدم ، .........

  حضور پیامبر(ص) ودخترشان زهرا (س) و ائمه مظلوم بقیع را بیشتر حس می کردم.مصمم بودم تا خودم را به روضه رضوان یعنی محل اصلی مسجد وخانه پیامبر(ص) وحضرت زهرا (س) برسانم اما این کار آسانی نبود زیرا هنوز جاهلیت عرب در مورد بی عدالتی وبی احترامی به زنان ادامه داشت ، آنجا خانم ها فقط  در ساعات مشخص و از درب معینی می توانستند به روضه رضوان (قطعه ای از بهشت، به روایت پیامبر) وارد شوند آن هم با تحقیر آمیز ترین حالت ممکن وبی ادبی مأموران زن سیاه پوش ،که اشک همه ی شیعیان را بخاطر مظلومیت و غربت زهرا(س) دخترعزیز پیامبر(ص)،درمی آورد ،و به یاد اسرای کربلا همه گریه می کردند که چطور برای دیدن خانه بانویمان زهرا باید اینگونه تحقیر شویم اما این تحقیر را با  جان و دل می پذیرفتیم تا  به محل  قدم گاه آن حضرت برسیم و خاک آنجا را سرمه چشمانمان کنیم ،این سختی ذره ای از سختیها ومحنتهای بانو هم  نیست .با تمام این سختیها چندین بار برای زیارت این مکان مقدس که به فرموده پیامبر بین قبر ومنبر من  قطعه ای از بهشت قرار دارد، رفتم ( به روایتی محل دفن حضرت زهرا ). بعداز موفقیت در خواندن نماز روی "فرش سبز"چنان آرامش و نشاطی به انسان دست می دهد که وصف شدنی نیست .امیدوارم قسمت همه کسانی شود که تا به حال مشرف نشده اند.وقتی به روضه رضوان قدم می گذاری حسی به تو می گوید که حضرت علی (ع) چه جایی را بهتر ازاین مکان مقدس برای دفن همسر گرامی خود ، می توانست سراغ داشته باشد تا ام ابیها بعد از این همه محنت و رنج ، از سوی نامردمان روزگارش ، در کنار پدر، به آرامش برسند...به امید روزی که امام زمان (عج) با دستان مبارکشان مرقدی زیبا و باعظمت برای مادرشان بنا کنند و پرده از این راز بزرگ بردارند. انشا ا...